Aan mijn mede MR-lid (teamleider bij de gemeente), aan mijn vriend in de wijk (psycholoog in een academisch ziekenhuis), aan mijn hulp bij het huishouden (verzorgster bij demente ouderen), aan mijn collega’s in de technische dienst en in het MT, aan mijn mede Wijkraadsleden en contacten bij de gemeente, aan de Wethouders voor Sport en Armoede en aan mijn Burgemeester, aan de ondernemers hier in de winkelstraat, aan de organisatoren van bewonersinitiatieven en computerlessen voor wijkbewoners, en aan hun kinderen...
Aan de speelsters in mijn hockeyteam, aan de klasgenoten van mijn pubers, aan de buurtkinderen hierachter op het voetbalveldje...
Het maakt me niet uit welke religie jij of je ouders aanhangen. Of je überhaupt gelooft of niet. Ik wil het weten als het relevant is, maar het is niet relevant voor hoe ik jou met anderen zie omgaan. Hoe je voor je dierbaren opkomt en vecht. Hoe je dagelijks probeert er het beste van te maken. Met alle beperkingen en obstakels die je iedere dag tegenkomt. Met frisse tegenzin, doorzettingsvermogen en plezier. Met elkaar.
De verkiezingsuitslag is een blamage voor Nederland en een klap in het gezicht van heel veel Nederlanders. De retoriek van de grootste partij hangt als een Zwaard van Damocles boven hun hoofd, want -als het verleden ons één ding heeft mogen leren- als ze de macht krijgen, dan doen ze wat ze beloofden.
En ja, er zijn extremen in alle politieke kleuren, ook onder mensen die zeggen ‘voor de goede zaak’ op te komen. Ook onder moslims, en christenen, en agnosten, en tokkies, en wappies, en wokies, en deugers, en elites, en afgehaakten. Extremen overschreeuwen elkaar waardoor een stille meerderheid ondergesneeuwd raakt, en dat kan behoorlijk intimiderend zijn. Maar wie het hardste schreeuwt heeft niet het meeste gelijk.
Ik hoop dat deze verkiezingsuitslag een keerpunt gaat vormen voor die stille meerderheid. Zij zijn dan misschien niet de extremisten die dreigingen uiten, maar leggen hen ook geen strobreed in de weg. Daardoor lijkt racisme en discriminatie ‘acceptabel’ te zijn in onze samenleving, maar dat is het niet.
Ik hoop dat de stille meerderheid gaat beseffen dat “terug naar hun eigen land!” niet over de onbekende vreemdeling op TV of Facebook gaat, maar ook hun collega, buren en teamgenoten betreft.
Ik hoop dat ze om zich heen kijken en beseffen dat we allemaal Nederlanders zijn, als we hier wonen, werken, leven, leren, liefhebben, zijn.
Ik hoop dat ze beseffen dat dit ook jou raakt.
Want als ze dat doorhebben, gaan ze misschien ook zien welk gevaar een samenleving loopt als iedereen er alleen voor staat.
Dus mijn boodschap aan jou, gewaardeerde vriend, kennis en collega, beste kinderen die ik ken, is dat je er mag zijn. We gaan niet toestaan dat ook maar iemand jou je huis uitstuurt. Het huis waar jij of je ouders zijn geboren en getogen, naartoe zijn gekomen of gevlucht. Je hebt -natuurlijk- net zoveel recht om hier te zijn als iedere andere Nederlander, als ik, als mijn kinderen, want je hoort hier.
Met alle fijne, nare en bijzondere eigenschappen ben je thuis in Nederland.
Comments