“Dat verklaar en beloof ik.” zei ik met een knikje van verstandshouding naar de Burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb. En daarmee was ik officieel Wijkraadslid voor de wijk Rotterdam Overschie.
Toch wel tof hoor: ‘Wijkraadslid Roelant Siekman’. Gekozen op persoonlijke titel, maar ook namens Volt, als eerste vertegenwoordiger van Volt op wijkniveau (in Nederland) en daarmee in de diepste haarvaten van de samenleving. Volt achter mijn naam geeft al een goede indicatie van mijnuitgangspunten: modern pragmatisme, nuance en feiten, constructieve kritiek en duurzame (lokale en Europese) samenwerking.
Ik wilde in de Wijkraad om niet als roepende langs de zijlijn te staan. Het is een mooi middel om me actief voor mijn omgeving in te kunnen zetten. All politics begint immers local!
Hoewel het een nieuwe rol is in de gemeente (eerder waren er Gebiedscommissies en nog eerder Deelgemeenten) is dit voor mij vooral nóg een manier om me actief te kunnen inzetten voor mijn wijkie, Overschie. Hoe? Dat zou ik nog wel zien. In ieder geval door de olifantenpaadjes te creëren die ik heel mijn werkzame leven al bewandel.
Inmiddels zijn we enkele maanden uit de startblokken met de Wijkraden, ben ik mooie ontmoetingen met bewoners en wijkorganisaties rijker, maar ook een paar illusies armer. Het gecommuniceerde doel van de opzet ‘Wijk aan Zet!’ was dat de democratie dichter bij de burger gebracht zou worden. Hoe dit rijmt met het weghalen van budget en bindende stem in besluitvorming is me nog niet helemaal duidelijk. Zelfs één van de functies die het dichtst bij lokale betrokkenheid kwam is weggehaald: het bewonersinitiatief.
Het bewonersinitiatief is een manier om voor je eigen straat, buurt of zelfs wijk iets te organiseren en daarvoor ondersteuning van de gemeente te krijgen, subsidie. Tot aan de Wijkraad was over het plan en de uitvoering een gesprek met de Gebiedscommissie/Deelgemeente en de aanvrager. Een gesprek dat soms pittig was, maar waardoor het initiatief áltijd beter werd. Ik heb zelf voor meerdere aanvragen aan de andere kant van de tafel gestaan en de vragen van de leden moeten beantwoorden: “Heeft u wel aan hekken gedacht in uw budget? Kan het een weekend verschoven omdat dit weekend al twee andere evenementen zijn? Wist u dat u voor dit onderdeel helemaal niet hoeft te betalen? Wie is eigenlijk de doelgroep en hoe gaat u deze het best bereiken?” etc etc.
Dit gesprek is weggehaald bij de lokale volksvertegenwoordigers, die hun wijk en behoeftes samen uitstekend kennen, en neergelegd bij twee ambtenaren van de gemeente die een lijstje moeten afvinken. En los van de(grote) inzet en kennis van deze twee is het een gemis dat er niet meer vanuit meerdere invalshoeken naar het initiatief wordt gekeken. Er is een kwalijke kloof geslagen tussen de betrokken bewoners en hun gekozen vertegenwoordigers. Uit de wijkoverstijgende contacten blijkt dat het ook daar als een mislukking wordt ervaren.
Het bewonersinitiatief is één van de onderwerpen waar ik me als Wijkraadslid hard voor zal maken. Net als het lage voorzieningenniveau in Overschie, het dreigende vertrek van tennis uit de wijk en vooral het nijpende tekort aan “iets” (wat dan ook) voor de tienerjeugd. Dat laatste snijdt aan twee kanten, omdat door chillende jeugd ook weer overlast wordt ervaren door andere bewoners. Als één van de 20 jeugdhubs die worden verdeeld door de gemeente Rotterdam in Overschie komt is dit de start van een mooie win-win.
Een droom die ik voor mijn wijk heb -en waarvoor ik een funderingssteen hoop te kunnen leggen- is dat de Rijksweg A13, die Overschie fysiek én sociaal in tweeën splitst, irrelevant wordt gemaakt door een groen SocioDuct: een 80 meter breed ecoduct over de snelweg, maar dan voor voetgangers en fietsers.
Maar snelwegen en andere stadsgrensoverstijgende zaken sluiten weer beter aan bij mijn andere ambities, in bijvoorbeeld de provincie.