'Woke' is een iteratieve reminder in sociale macht en tegenmacht. En ja, meer bewustzijn over een eenzijdig beeld IS nodig. Maar de woedende schreeuw om meer gelijkheid werkt op dit moment alleen nog maar de politieke ->extremen<- in de hand.
In de podcast #NRCVandaag kwam Bas Blokker tot een zeer verontrustende conclusie over de polarisatie, die wij als baken zien op de heuvels aan de andere kant van de oceaan:
Het vormt een simpel pad voor ultra conservatief en extreem rechts naar winst.
Het enige dat partijen op radicaal- en extreemrechts hoeven te doen is het activistische woke geluid op links te laten horen en zeggen:
"Luister waar dit land naartoe gaat! Knettergek!"
..en verder alleen even benadrukken dat zij "de enigen zijn" die zich tegen 'deze gekte' 'durven' uit te spreken.
Dat dit een zeer effectief frame is ("wij zijn de enigen die de waarheid durven zeggen") laat de hele discussie rond de al dan niet mislukte integratie zien. Door te focussen op een generatie die inderdaad slecht geïntegreerd is, worden hun kinderen steeds in datzelfde hokje gepusht.
Het hele punt rond inclusie en identiteit lijkt me nou juist dat iemand méér is dan zijn/haar huidskleur of afkomst. Je roots vormen ontegenzeggelijk, maar zijn niet het enige wat je bent. En als één ding geldt is dat 'je' in ieder geval niet (beperkt tot) 'je ouders' bent.
De linkse- en midden partijen worden ervan beschuldigd problemen te lang te hebben vergoelijkt om 'minderheden' niet tegen de schenen te schoppen. Maar complexiteit vraagt incasseringsvermogen, tijd en geduld. En is uit context makkelijk belachelijk te maken.. #TheeDrinken
Het hele artikel in NRC over Woke ademt dezelfde nuance. Een nuance waar ik me zeer prettig bij voel en waarvan ik denk dat t de enige weg voorwaarts is: Wederzijds respect, luisteren en proberen te begrijpen. Ook al stoot een opvatting je in eerste instantie tegen de borst.
Maar 'nuance' uit zich vaak in milde afkeuring, een brommend "..tut tut, zo kan ie wel weer..", en in lange complexe 'both sides' verhalen.
Daardoor wordt nuance makkelijk overschreeuwt door het simplisme van de extremen:
"Ben je niet 100% vóór ons? Dan ben je dus tégen ons!"
De tegenreactie die dít geschreeuw oproept is: hakken in het zand om loopgraven nóg dieper te maken. Bovendien duw je welwillende, maar niet alwetende, soms fouten makende, maar in essentie best redelijke mensen het andere kamp in.
Door je activisme je eigen 'vijand' versterkt.
Veel mensen zijn hier behoorlijk klaar mee: de labels die je opgeplakt krijgt door ultra-activistische flanken, omdat je..
"..niet Nederlands
"..niet Nationalistisch
"..niet anti-racistisch
"..niet feministisch
"..niet veganistisch
"..niet genderneutraal
..genoeg bent.
Het werkt contraproductief.
Begrijp me goed:
| Er is geen "both sides" aan racisme
| Geschiedenisboeken zijn geschreven in een door tijd en plaats bepaalde context
| Institutioneel racisme bestaat
| Het NLdse slavernijverleden is onderbelicht
| Vrouwen moeten nog steeds meer knokken om hetzelfde te krijgen
| Minderheden worden achtergesteld
| Er is schaamteloze homofobie
| We leven in een consumptiemaatschappij
| Het lijkt wel alsof onze aarde 'op' moet voordat we beseffen dat dit de enige was die we moesten delen
| Dit is oerdom en bedreigend en woedendmakend
En. Dit. Moet. Veranderen.
Punt is dat de mééste mensen dit voorgaande vinden. Niet iedereen beseft het, wat ook menselijk is als je er niet de hele dag mee bezig bent of direct door wordt geraakt. En niet iedereen heeft de consequenties (voor een ander) even goed door. Maar de mens is een sociaal dier.
Waar de activistische flanken in het politieke stelsel via talkshows en 'sociale' media (die geprikkeld worden door kijkcijfers en clicks) Koning in zijn in hun communicatie, is doen alsof zij de enige zijn die het licht zien. Nuance is saai. Complexiteit is ..eh.. complex.
Maar omdat 'nuance' wel het gevoel vertegenwoordigt dat de meeste mensen hebben, mag deze in het publieke debat veel krachtiger te horen zijn. Dit gaat vooral om het blijven benadrukken van bandbreedtes:
"Ik voel mij bedreigd." -> Oei, vertel eens.
"Jij bedreigt mij." -> Ehmm, laten we het erover hebben.
En NATUURLIJK zijn sommige gevallen van bedreiging overduidelijk. Maar nog veel meer ruzies ontstaan uit opgestapelde misverstanden en aannames over wat en hoe iemand iets zegt of bedoelt. (Wantrouwen dat wordt aangewakkerd door wat we ZIEN van onze volksvertegenwoordigers.)
'Bandbreedtes' gaat ook over grenzen van wat acceptabel is (en wat niet). Daardoor dringt zich de vraag op: wie bepaalt dat? Maar misschien moeten we eerder vragen: onder welke omstandigheden is je mening opdringen aan een ander acceptabel?
Wat zijn gevolgen voor de toekomst van acties van nu? Wat is het doel, het grote plaatje, en wat zijn benodigde middelen? Moet álles een breekijzer zijn of is smeerolie ook een mogelijkheid? (Minder spectaculair maar met minder directe schade en waarschijnlijk duurzamer.)
Voortschrijdend inzicht en vermogen om je aan te passen zijn hierin cruciaal. Soms is een breekijzer nodig om binnen te komen, een ruk aan het stuur om überhaupt weer richting een pad vooruit te komen. Maar kan daarná een toon gematigd worden om elkaar te gaan verstaan.
Ik denk dat het nu aan de linkse- en middenpartijen is om óók hun geluid in het debat te laten horen. Want de Wake up call van Woke was broodnodig (en er is nog veel werk aan de winkel). Maar het woke-geluid spint nu vooral garen voor intolerante partijen.
Hebben ze hun ogen daar ook voor open?
Komentarze