“Als we geen wereldkampioen worden willen we geen huldiging en rondvaart.”
De Oranje Leeuwinnen (zoals het Nederlandse damesvoetbalelftal gedoopt is) houden de eer aan zichzelf en willen niet net als toen het Nederlandse mannenvoetbalelftal in 2010 de WK finale verloor van Spanje, een huldiging krijgen. Een huldiging waarbij het verraste elftal onderweg werd toegejuicht en bejubeld door zo'n 700.000 mensen.
Het lijkt nobel deze bescheidenheid, en dat is het misschien ook wel. Het lijkt ook logisch. In veel commentaren is terug te vinden dat ‘een huldiging alleen op z’n plaats is als je wint’ en dat ‘The Best of the Rest’ geen enkele reden is tot feest.
De aloude ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ mentaliteit komt weer terug. En waar Nederlanders doorgaans geen enkel probleem hebben het vingertje vermanend in de lucht te steken op het wereldtoneel, lijkt bij het als-tweede-eindigen-op-een-Wereld-Kampioenschap een bescheiden en onopvallende aftocht op z’n plaats.
Onzin. Grote onzin, en zelfs een grote fout.
Het vieren van successen is ongelofelijk belangrijk om gemotiveerd te blijven. Dat is in de sport zo, maar ook in het bedrijfsleven. En wat is dan een succes? Als het beter is dan de vorige keer. Minder productieverlies, snellere software, grotere sales, blijere medewerkers. Een sporter die het podium niet haalt maar wel een PR neerzet weet dat ie zichzelf heeft overtroffen. Dat het überhaupt kán. En dat het een volgende keer misschien nóg wel beter kan.
En daarbij is alles relatief: wie het laaghangende fruit nog aan het oogsten is, maakt makkelijker stappen dan bij absolute fine-tuning. Wie flink kan investeren mag een hogere return-on-investment verwachten. Een groot bedrijf maakt andere sprongen dan een éénmanszaak. Een nieuwe speler andere dan een routinier.
Bescheidenheid siert de mens. Dat is ook zo. Jezelf enorm op de borst kloppen voelt ‘on-Nederlands’ maar mag af en toe best. Want alles wat je aandacht geeft groeit: de angst voor een afstraffing als het niet goed genoeg was, maar ook de trots bij het schouderklopje als het beter was dan de vorige keer. Het is maar hoe je denkt anderen te kunnen motiveren. En is dat ook dezelfde manier waarop je zelf gemotiveerd zou willen worden?
Een fabrieksdirecteur gaf me ooit eens de opdracht: “Catch people doing something right!” Betrap ze als ze iets goed doen. Dat was niet uit cynisme omdat er zoveel verkeerd ging (hoewel er genoeg te verbeteren viel), maar omdat hij wist dat een positieve bevestiging mensen harder laat groeien.
Maar ook door te kijken waarmee ze het best verder geholpen konden worden. Uitleg of opleiding? Betere tools? Meer lichtinval of minder lawaai? Ondersteuning bij de thuissituatie?
Aandacht. Erkenning. En Waardering.
Zien dat iemand moeite doet om iets te bereiken. Snappen dat dit niet zonder slag of stoot gaat. En bij het niet helemaal halen van het einddoel toch waardering tonen voor wat er wél gelukt is. Niets dat de moeite waard is, is immers ooit zonder enthousiasme bereikt.
Want kijk ook eens naar de verschillen tussen de twee finalisten op het WK vrouwenvoetbal:
het verschil in ervaring op een WK (USA sinds 1991: 5x finale 3x kampioen, NL 1e keer finale),
de status van het vrouwenvoetbal (in USA zijn voetbalvrouwen al jaren celebrities, in NL komen veel sportcommentatoren niet verder dan ‘die blonde in dat te wijde shirt en te grote broek’),
en de daarbij horende budgetten voor opleiding en training (in NL alleen al tussen de mannen en vrouwen)
en het dááruit volgende verschil in speelniveau, technisch, strategisch, praktisch..
Als je ziet van hóe ver de Nederlandse vrouwen ondanks al die verschillen komen, dan is het bereiken van de WK finale sowieso een wereldprestatie. En dat mag gewaardeerd worden. Niet alleen door een schouderklopje van de coach, maar ook vanuit de Nederlandse topsport: boter bij de vis en minimaal hetzelfde budget beschikbaar als bij de mannenopleiding.
Wanneer de lokale wedstrijden van de vrouwen nu eens niet op dinsdagavond in een uitgestorven stadion gehouden werden, maar aansluitend aan de mannenwedstrijd op zaterdag, dan blijft het publiek vanzelf wel hangen (en de horeca en reclame inkomsten beter renderen).
Door het niet vieren van een eventuele tweede plek op het WK ontneem je het vrouwenvoetbal de kans om te groeien onder de positieve aandacht.
Je geeft mensen die het toernooi intensief gevolgd hebben ook niet de kans om hun enthousiasme en waardering te tonen. En je geeft mensen die tot nu toe hebben afgegeven op ‘dat amateuristische vrouwenvoetbal’ niet eens de kans om er per ongeluk toch stiekem enthousiast over te worden. En het lijkt misschien vergezocht, maar het niet vieren van deze prestatie geeft ook een knauw in gelijke kansen én waardering voor vrouwen op de arbeidsmarkt.
Vijf miljoen TV-kijkers zagen woensdagavond Oranje de WK-finale halen. Aankomende zondag wordt de finale gespeeld. En daarna? Soms moet je zelfs een regerend Europees Kampioen over de drempel van hun eigen bescheidenheid helpen. Zeker als hiermee ook een groter doel wordt gediend.
“Geef de fans de kans om hun helden te zien en te steunen,” zei toenmalig burgemeester Eberhard van der Laan. Dus Huldigen die Hap! Wie bang is voor een rondtocht in lege kanalen zal positief verrast worden. Of zoals Bert van Marwijk dat in 2010 al zei: “Kan je nagaan hoe het zou zijn als we gewonnen hadden.”
Ik reserveer alvast mijn plaatsje aan de Herengracht en heb dan waarschijnlijk iets oranjes aan. Zie ik u daar?
